نژاد سگ پودل

 

نژاد سگ پودل

نژاد سگ پودل برازنده مغرور و باهوش و سگ جذابی است، همان طور که تعداد زیاد برندگان این نژاد در نمایش بهترین سگ شاهدی برای آن است.  اما پشت روبان های آبی، آرایش موی چشمگیر و رفتار سلطنتی، می توانید خانواده ای از سگ های با احساس با پیشینه کهن و استعدادهای زیاد را پیدا کنید.

اگرچه سگ های اصیلی هستند، اما ممکن است آن ها را در گروه های نجات و مراقبت در پناه گاه ها دیده باشیم. اگر می خواهید سگی را به خانه بیاورید به یاد داشته باشید که آن را به فرزندی قبول کنید نه این که آن را بخرید.

نژاد سگ پودل یکی از باهوش ترین نژادهای سگ در جهان هستند. به میزان زیادی تعلیم پذیر هستند و فقط برای اجرای فعالیتی که برای آن ها ترتیب می دهید یا کاری که به آن ها محول می شود مناسب اند. پودل های بی حوصله می توانند خیلی مخرب باشند اگر از لحاظ فیزیکی و ذهنی تحریک و تهیج نشوند. البته صاحبان فعال که می توانند نیازهای سگ خود را برآورده کنند، همراهی جذاب، باهوش، تعلیم پذیر و وفادار برای خانواده خود پیدا خواهند کرد.

 

اطلاعات بیشتر درباره این نژاد

اگرچه امروزه نژاد سگ پودل تجسم کننده زندگی مرفه و مجلل هستند اما اشتباه نکنید: آن ها سگ هایی با نژاد واقعی هستند که کارهای واقعی انجام می دهند. اگرچه وقتی به پودل آراسته شده نگاه می کنید به سختی باورپذیر است که این نژاد در اصل سگ بازیاب در آب بوده است، کاری که لازمه آن پریدن در آب و آوردن پرندگان آبزی برای شکارچیان است.

در حقیقت اسم انگلیسی پودل از واژه آلمانی پودل، یا پودلین  گرفته شده است، که به معنای در آب افتادن است. و در فرانسه، پودل ها را کانیش  می نامند، که از شن کانارد گرفته شده که به معنای سگ اردک است.

حتی طراحی ظریف پوشش آن ها که مخصوص این نژاد است، هم دلیل کاربردی دارد: قسمت های اصلاح شده وزن پوشش سگ را سبک کرده و به اجسام زیر آب گیر نمی کند، در حالی که موهای بلند در اطراف مفاصل و اعضای حیاتی، سگ را در مقابل سرمای آب حفظ می کند.

 

سایز پودل

نژاد سگ پودل سه سایز دارند که همگی یک نژاد شناخته می شوند: از کوچک ترین به بزرگ ترین  شامل عروسکی، مینیاتوری و استاندارد است. که دسته استاندارد احتمالاً قدیمی ترین این سه دسته است، و بعضی ها هنوز سنت کار به عنوان سگ بازیاب آبی را ادامه داده اند.

سایز آن ها اهمیتی ندارد، پودل ها با شخصیت بازی گوش، باوقار و هوش زیاد شناخته شده اند. زمانی که به بحث آموزش می رسیم، شاگرد با نمره “A” هستند، و عملکرد پودل ها در  ورزش ها شامل اطاعت، چابکی و آزمون های شکار برتر است.

علی رغم آوازۀ سلطنتی که دارند، پودل ها افاده ای نیستند. آن ها سگ هایی هستند که با مردم  صمیمی هستند، و دوست دارند با خانواده خود نزدیک بمانند زمانی که برای مدت طولانی از طرف سگ های دیگر طرد شده تنها می شوند و همیشه برای بازی خوب پایه هستند.

 

نکات برجسته

اگر پودل خود را لوس کنید و آن را آموزش ندهید، به این نتیجه می رسد که سگ آلفای (قدرتمند) خانواده است. این موضوع اغلب درباره نوع های کوچک تر صادق است – پودل های مینیاتوری و عروسکی – که بیشتر دوست  دارند نوازش شوند و آموزش نبینند. آداب و اخلاق سگ ها را به سگ خود آموزش دهید، و بر اجرای آن ها اصرار بورزید؛ این به آن ها نشان می دهد که شما رئیس گروه هستید.

 به دلیل ذات بازیگوش و هوشمند آن ها، تمرین  فرمانبرداری ضروری است تا ذهن پودل شما فعال باقی بماند. پودلی که فکر می کند و یاد می گیرد بی حوصله نمی شود، و بنابراین راه های مخربی برای سرگرم کردن خودش پیدا نمی کند.

 پوشش پودل به نگهداری زیادی نیازمند است تا زیبا و سالم باقی بماند. بیشتر صاحبان پودل ها هر سه تا شش هفته سگ های خود را پیش آرایشگرهای حرفه ای می برند. اگر بخواهید هزینه آرایشگر را صرفه جویی کنید، می توانید خودتان این کار را یاد بگیرید، که البته نیازمند زمان و تلاش است.

پودل ها چشم های گریانی دارند که موهای اطراف چشم را آلوده می کند. برای کاهش این آلودگی باید روزانه به آرامی صورت را با دستمال مرطوب مخصوص حیوانات خانگی که بدون الکل هستند یا با دستمالی که در آب گرم خیس شده پاک کنید.

برای داشتن سگ سالمی، هرگز نباید از پرورش دهنده ها، مزارع محل نگهداری سگ ها و یا فرشگاه هایی که غیر مسئول هستند توله سگ را بخریم. بدنبال پرورش دهنده شناخته شده ای باشید که سگ های پرورشی خود را تست می کنند تا مطمئن شوند آن ها بیماری های ژنتیکی ندارند تا به توله سگ ها انتقال دهند، و وضعیت مزاجی سالمی دارند.

 

تاریخچه

نژاد سگ پودل یکی از قدیمی ترین نژادها است که برای شکار پرندگان آبزی پرورش یافته است. بیشتر تاریخ نگاران معتقدند که پودل ها از آلمان نشات گرفته اند، اما با همان نژاد مشخص خود در فرانسه پرورش یافته اند.

خیلی ها معتقدند که این نژاد نتیجه برخورد بین چندین سگ آبی در اروپا است، که شامل سگ های آبی اسپانیایی، پرتغالی، فرانسوی، آلمانی، مجارستانی و روسی هستند. سایر تاریخ نگاران عقیده دارند که یکی از اجداد پودل ها از باربت های  شمال آفریقا است، که به شبه جزیره ایبری  وارد شده است. بعد از آن، نژاد به سرزمین گل  وارد شده که در آن جا از توانایی های شکار آن استفاده شده است.

همچنین عموماً اعتقاد بر این است که نژاد سگ پودل از سگ های گله آسیایی گرفته شده اند، و بعدها با قبایل ژرمنی گوت ها و اوستروگوت ها سفرکردند تا سرانجام سگ آبی آلمانی شدند. هر چند تئوری دیگر این است که آن ها بازمانده های سگ هایی هستند که از استپ های آسیا به همراه فاتحان بربرهای آفریقای شمالی بیرون آورده شدند و  در نهایت راه خود را با موروها  به سمت پرتغال در قرن هشتم پیدا کردند.

اجداد آن ها هرچه که باشد، نژاد خیلی قدیمی ای هستند. تصاویر سگ هایی شبیه به پودل ها زینت دهنده مصنوعات و مقبره های مصری ها و رومیان است که به قرن اول قبل از میلاد برمی گردد. طراحی ها و مجسمه ها نشان می دهد که سگ ها خیلی شبیه پودل های امروزی هستند، تورهای بازی را می آورند، از گله های حیوانات مراقبت می کنند و بازی بازیابی در مرداب ها را اجرا می کنند.

اگرچه بعضی می گویند که پودل های عروسکی و مینیاتوری چندی بعد از استانداردها ظهور یافتند، خیلی ها هم معتقدند که بعد از دهه 1400 بوده که پرورش دهندگان شروع به پرورش گونه های کوچک پودل ها کردند – اول مینیاتوری و بعد عروسکی – که برای شاد کردن بورژوازی پاریسی بوده است. نوع های عروسکی و مینیاتوری با پرورش پودل های کوچک با هم دیگر به وجود آمدند، و نه این که آن ها را  با نژادهای کوچک تر پرورش دهند.

فرانسوی ها از پودل های استاندارد برای شکار اردک استفاده می کردند، و از پودل های با سایز متوسط برای بوکشیدن قارچ دنبلان در جنگل ها استفاده می کردند. کار اصلی پودل های کوچک عروسکی، به بیان دیگر، برای همراهی اشراف و طبقه تاجرهای ثروتمند بوده است. صاحب های ثروتمند در دوره رنسانس اغلب سگ پودل عروسکی خود را در آستین بزرگ خود حمل می کردند، که معروف به «سگ های آستینی» بودند.

کولی ها و کسانی که سفر می کردند یاد گرفتند که پودل ها در حرفۀ دیگری که مخصوص سگ بودن است برتر هستند: و آن سگ سیرک است. آن ها یاد گرفتند تا حقه هایی را اجرا کنند، لباس بپوشند و پوشش موهای آن ها را به شکل های خیالی درآورند تا بر روی صحنه جذاب تر باشند. حامی های ثروتمند خیلی به این موضوع توجه کردند و موهای پوشش همراه های پودل خود را کوتاه و تزیین کردند و حتی آن ها را رنگ کردند.

کنل کلاب  در انگلستان اولین پودل را در سال 1874 ثبت کرد، و اولین کلاب بریتانیایی برای علاقه مندان به پودل ها دو سال بعد به صحنه آمد. مشخص نیست که پودل ها چه زمانی به ایالات متحده آمدند، اما کنل کلاب آمریکایی اولین پودل را در سال 1886 ثبت کرد. کلاب پودل آمریکا در سال 1896 تاسیس شد، اما کمی بعد منحل شد. علاقه مندهای پودل کلاب را در سال 1931 دوباره تاسیس کردند.

در ایالات متحده پودل ها تا بعد از جنگ جهانی دوم کمیاب  بودند. در میانه دهه 1950، هرچند، پودل ها تبدیل به محبوب ترین نژاد در کشور شدند، و این مقام را برای بیشتر از 20 سال حفظ کردند.

 

اندازه

نژاد سگ پودل سه اندازه دارند: عروسکی، مینیاتوری و استاندارد. این ها نژادهای متفاوتی نیستند، فقط سایزهای متفاوتی از یک نوع سگ هستند. پودل عروسکی وقتی که بایستد بلندی 10 اینچ  دارد، و وزنی در حدود 6 تا 9 پوند دارد. پودل مینیاتوری در حالت ایستاده 11 تا 15 اینچ بلندی و وزنی برابر 15 تا 17 پوند دارد. پودل استاندارد در حالت ایستاده 15 اینچ و بلندتر (معمولاً تا 22 اینچ ) است؛ وزن سگ نر استاندارد 45 تا 70 پوند و سگ ماده 45 تا 60 پوند است.

 

شخصیت

نژاد سگ پودل باهوش، دوست داشتنی، وفادار و شیطنت چهار کلمه ای است که علاقه مندان به پودل ها معمولاً برای توصیف شخصیت این نژاد استفاده می کنند. پودل ها همچنین به «ظاهر متمایز» هم مشهور هستند که طرفداران آن ها را با این نام می خوانند: رفتار با وقار، که توصیف آن سخت است، ولی تشخیص آن در سگ راحت است.

علی رغم ظاهر سلطنتی، پودل ها رگه هایی از احمق بودن دارند و عاشق بازی کردن هستند آن ها همیشه برای همه نوع بازی پایه هستند. همچنین علاقه مند به مردم هستند و مشتاق هستند که سرگرم شوند. به علاوه آن هوش افسانه ای که دارند،  سگ هایی با قابلیت یادگیری بالا هستند.

پودل خوبی که آداب سگ بودن را آموخته است وضعیت آرامی دارد، خصوصاً اگر به صورت مرتب ورزش کند تا انرژی طبیعی خود را بسوزاند. بعضی از صاحب ها و پرورش دهنده های معتقد هستند که پودل های عروسکی های کوچک و مینیاتوری کمی بیشتر نسبت به استاندارها حساس هستند؛ هرچند، سایر پرورش دهنده ها و صاحبان سگ ها با این تئوری مخالف هستند.

نژاد سگ پودل از خانه و خانواده خود حمایت می کنند، و اگر غریبه ها به خانه شما نزدیک شوند، به صورت هشدار دهنده ای پارس می کنند تا شما را مطلع کنند. و هرچند نسبت به خانواده خود مهربان است، اما زمانی را هم برای آشنایی با افراد جدید صرف می کند.

 ویژگی برجسته پودل ها هوش آن ها است. اغلب گفته می شود هوشی شبیه به انسان دارد، زیرکی حیرت انگیزی که صاحب  خود را شگفت زده می کند. البته زندگی با سگ های باهوش سخت است. خیلی سریع یاد می گیرند – چه عادت های خوب یا بد را – و همه چیز را به یاد می آورند.

 

سلامتی

نژاد سگ پودل عموماً سالم هستند، اما مثل تمام نژادها، آن ها به شرایط سلامتی مشخصی متمایل تر هستند. همه پودل ها کل بیماری ها یا چند تا از آن ها را نمی گیرند، اما اگر در نظر دارید که آن ها را پرورش دهید مهم است که نسبت به این موضوع آگاه باشید.

اگر یک توله سگ می خرید، پرورش دهنده خوبی را پیدا کنید که مجوزهای بهداشتی برای والدین توله سگ را به شما نشان دهد. مجوزهای بهداشتی اثبات می کند که یک سگ تست شده است و از وضعیت های خاص مبرا است. برای پودل ها باید منتظر مجوزهای سلامتی از بنیاد ارتوپدی حیوانات (OFA) برای  دیس پلازی مفصل ران ( با امتیاز مناسب یا بهتر)، دیس پلازی زانو، کم کاری تیروئید و بیماری های فون ویلبراند  باشید؛ از دانشگاه آبرن برای بیماری کمی پلاکت خون ؛ و از بنیاد ثبت چشم سگ ها (CERF) که گواهی می کند که چشم سگ نرمال است. می توانید مجوزهای سلامتی را با بررسی وب سایت OFA تایید کنید (offa.org).

بیماری آدیسون  : همچنین به هایپر آدرنوکورتیسیزم  هم شناخته شده است، این شرایط خیلی جدی بدلیل ترشح ناکافی هورمون های آدرنال با غده آدرنال ایجاد می شود. بیشتر سگ ها با بیماری آدیسون استفراغ می کنند، اشتهای کمی دارند و احساس ضعف دارند. بدلیل این که این نشانه ها مبهم هستند و با سایر شرایط اشتباه گرفته می شوند، به راحتی بیماری تشخیص داده نمی شود تا جایی که بیماری به مراحل پیشرفته برسد.

نشانه های شدیدتر زمانی اتفاق می افتد که سگ استرس دارد یا زمانی که سطوح پتاسیم به اندازه ای بالا می رود که در عملکرد قلب تداخل می کند، که شوک های شدیدی بوجود می آورد و موجب مرگ می شود. اگر به بیماری آدیسون مشکوک شوند، دامپزشک باید مجموعه ای از آزمایش ها را برای تایید تشخیص خود انجام دهد.

اتساع معده بر اثر پیچ خوردگی: معمولاً به آن باد کردن معده هم می گویند، شرایطی که تهدیدی برای زندگی است که بر سگ های بزرگ با سینه پهن تاثیر می گذارد مثل پودل ها، خصوصاً اگر در طول روز یک وعده غذایی بزرگ داشته باشند، و خیلی سریع غذا بخورند، و بعد از غذا مقدار زیادی آب بنوشند، و همینطور بعد از غذا خیلی با شدت ورزش کنند. زمانی که معده با گاز یا هوا متورم می شود، باد می کند و سپس پیچ می خورد.

سگ نمی تواند آروغ بزند یا استفراغ کند تا از دست هوای اضافی معده خلاص شود، در این زمان بازگشت نرمال خون به قلب مسدود شده است. فشار خون پایین می آید و به سگ شوک وارد می شود. بدون کمک های فوریتی پزشکی، ممکن است که سگ بمیرد. به تورم معده مشکوک باشید اگر شکم سگ باد کند، ترشح بزاغ زیاد می شود و بدون این که بالا بیاورد اوغ می زند. همچنین احتمال احساس ناآرامی، ناراحتی، خستگی و ضعف همراه با ضربان شدید قلب دارد. در این مواقع ضروری است که سگ را سریعاً پیش دامپزشک ببرید.

بیماری کوشینگ (هایپرآدرنوکورتیسیزم) : این شرایط زمانی رخ می دهد که بدن به میزان زیادی کورتیزول ترشح کند. می تواند به دلیل عدم تعادل بین غده هیپوفیز و غده فوق کلیه باشد، یا می تواند به دلیل افزایش سطح کورتیزول در بدن سگ به هر دلیل دیگری باشد. نشانه های معمول نوشیدن و ادرار زیاد است. اگر پودل شما این علائم را دارد، آن را پیش دامپزشک ببرید. درمان هایی برای بهبود این بیماری وجود دارد که شامل جراحی و دارو درمانی است.

صرع: دلیل مشترک تشنج در تمام گونه های پودل ها صرع ناشناخته است. اغلب ارثی است و می تواند تشنج های خفیف تا شدیدی را بوجود بیاورد. تشنج ها را می توان به صورت رفتارهای غیر معمولی مشاهده کرد، مثل دویدن دیوانه وار درست مثل زمانی که تحت تعقیب باشند یا گیج شده باشند یا مخفی شوند. دیدن تشنج  ها خیلی ترسناک هستند، اما پیش آگاهی بلند مدت برای سگ های با صرع ناشناخته عموماً خیلی خوب است. ضروری است که در نظر داشته باشیم، تشنج ها دلایل دیگری به جز صرع ناشناخته دارند، مثل اختلالات متابولیسمی، بیماری های عفونی که بر روی مغز تاثیر می گذارند، تومورها، در معرض سم  بودن، جراحت های شدید سر و خیلی موارد دیگر است. بنابراین، اگر پودلی تشنج کند ضروری است که فوراً به دامپزشک برای بررسی بیشتر مراجعه شود.

 

دیس پلازی مفصل ران: زمانی که حفره مفصل ران خیلی بد شکل گرفته باشد یا رباط ها به اندازه ای سست هستند که اجازه دهند توپ استخوان ران (استخوان ران  ) به خارج از حفره مفصل ران بلغزد، که به آن دیس پلازی گفته می شود. دیس پلازی مفصل ران سگ ها ارثی است، عوامل محیطی گاهاً باعث شدت گرفتن بیماری است. با گذر زمان، از بین رفتن مفاصل می تواند منجر به آرتروز و درد، حتی لنگی  شود. وزن زیادی، ورزش های طولانی و مفرط قبل از بلوغ، سرعت رشد بالا و رژیم های غذایی پرکالری یا مکمل دار می توانند منجر به رشد دیس پلازی مفصل ران سگ ها شوند. مراقبت های دامپزشک ها شامل مکمل های غذایی، دارویی و در بعضی موارد جراحی است.

 

کم کاری تیروئید: کم کاری تیروئید به دلیل غیر فعال بودن غده تیروئید به وجود می آید. این گمان وجود دارد که کم کاری تیروئید مسئول شرایطی مثل صرع، ریزش مو، مرض چاقی، خستگی، تولید بیش از حد رنگدانه های پوستی، پیودرما و شرایط پوستی دیگر است.

بیماری لگ کالو پرتس : بیماری دیگری است که مفصل ران را درگیر می کند. اکثریت سگ های نژاد عروسکی مستعد این بیماری هستند. زمانی که پودل شما لگ پرتس دارد، ذخیره خون برای سر استخوان ران (استخوان بزرگ پای عقبی) کاهش می یابد، و سر استخوان ران که متصل به لگن است کم کم متلاشی می شود. معمولاً اولین نشانه های لگ پرتس، لنگیدن و از بین رفتن ماهیچه های پا است، که وقتی توله سگ ها 4 تا 6 ماهه هستند اتفاق می افتد. این شرایط را می توان با جراحی بهبود بخشید با بریدن استخوان ران بیمار بنابراین دیگر به لگن متصل نمی شود. بافت مجروح شده که در نتیجه جراحی است یک مفصل کاذب می سازد و توله سگ معمولاً دردی ندارد.

 

دررفتگی کاسه زانو: کاسه زانو سر زانو است. در رفتن به معنای جابجایی بخش های آناتومی (مثل استخوان در یک مفصل) است. در رفتن کاسه زانو زمانی است که مفصل زانو (اغلب در پاهای عقبی) به بیرون و داخل جایگاه خود می لغزد، باعث درد می شود. که می تواند منجر به  فلج شود، اما خیلی از سگ ها با این چنین شرایطی زندگی نسبتاً نرمالی دارند.

 

نقصان شبکیه چشم پیش رونده (PRA) : PRA خانواده ای از بیماری های چشمی است که شامل زوال تدریجی شبکیه چشم می شود. در مراحل اولیه بیماری، سگ ها مبتلا به شب کوری می شوند. همانطور که بیماری پیشرفت می کند، دید در طول روز هم کاهش می یابد. خیلی از سگ های مبتلا خود را با محدودیت یا نقص بینایی سازگار می کنند، البته در صورتی که محیط اطراف آن ها ثابت باقی بماند.

هیپولازی عصب بینایی: این شرایط نارسایی مادرزادی در زمان رشد عصب بینایی است. که باعث نابینایی و واکنش غیر طبیعی مردمک در چشم های مبتلا است.

 

التهاب چربی  (SA) : SA مشکل جدی در پودل ها است، خصوصاً در سگ های استاندارد. تخمین شده که 50 درصد تمام پودل های استاندارد ناقل این بیماری هستند یا به آن مبتلا شده اند. تشخیص این شرایط ژنتیکی  بسیار سخت است و اغلب با کم کاری تیروئید، آلرژی ها یا شرایط دیگر اشتباه می  شود. زمانی که سگی SA دارد، غدد چربی در پوست به دلایل نامعلومی ملتهب می شوند، و سرانجام از بین می روند. این غدد معمولاً سبوم  تولید می کنند، که ترشح چربی است و کمک به جلوگیری از خشک شدن پوست می کند. معمولاً زمانی که سگ 1 تا 5 ساله است قابل توجه تر است. سگ های مبتلا معمولاً پوست خشک و پوسته پوسته شده ای دارند همچنین ریزش موی روی سر، گردن و پشت دارند. سگ هایی که شدت  بیماری آن ها زیاد است پوست ضخیمی دارند و بوی ناخوشایندی می دهند، که همراه با عفونت ها در پوست دوم است. اگرچه این مشکل در درجه اول مربوط به آرایش و زیبایی است، اما می تواند برای سگ ناراحت کننده باشد. دامپزشک اگر مشکوک به SA باشد دستور به نمونه برداری پوست می دهد. گزینه های برای درمان متنوع هستند.

 

بیماری فون ویلبراند : اختلال ارثی خونی است که در توانایی لخته شدن خون اختلال ایجاد می کند. علائم اصلی آن خون ریزی زیاد بعد از جراحت و جراحی است. علائم دیگر شامل خون دماغ شدن، خون ریزی لثه یا خون ریزی معده و روده است. درمانی وجود ندارد، مگر انتقال خون از یک سگ سالم که در حال حاضر تنها درمان است. پژوهش ها برای درمان های جدید در حال انجام است، از جمله درمان های دارویی. اکثر سگ هایی که مبتلا به بیماری فون ویلبراند هستند زندگی نرمالی دارند. دامپزشک می تواند سگ شما را برای این شرایط آزمایش کند. سگ هایی با این شرایط نباید پرورش داده شوند.

 

مراقبت

نژاد سگ پودل در هر نوع خانه ای بسیار خوب عمل می کنند، از آپارتمان گرفته تا خانه ویلایی، تا زمانی که ورزش منظم و همراه های انسانی زیادی دارند. آن ها ترجیح می دهند که در خانه همراه با خانواده زندگی کنند، خصوصاً پودل های کوچک تر عروسکی و مینیاتوری، چرا که دیگر مشکلی برای خوش گذرانی کردن در خانه ندارند.

این نژاد باهوش به سرعت یاد می گیرند، اما صاحب های آن ها باید مراقب باشند: خیلی ساده و به صورت اتفاقی ممکن است به پودل خود یاد دهید که عادت های بدی را یاد بگیرند همان گونه که عادت های خوب را به آن ها آموزش می دهید، بنابراین اگر برای سگ ها تازه کار هستید بهتر است در کلاس های فرمانبرداری با مربی ماهر ثبت نام کنید. که این مسئله همچنین برای پودل های مینیاتوری و عروسکی هم صادق است. خیلی از افرادی که سگ دارند آموزش را نادیده می گیرند و در نتیجه سگی با رفتار بد تربیت می کنند.

 

تغذیه

مقادیر توصیه شده روزانه: برای نوع سگ پودل استاندارد، 1.5 تا 3 فنجان غذای خشک با کیفیت بالا در روز، که به صورت دو وعده مصرف شود؛ برای نوع مینیاتوری 0.75 تا 1 فنجان؛ برای عروسکی 0.25 تا 0.5 فنجان.

توجه: مقدار غذای که سگ بزرگسال می خورد بستگی به سایز، سن، بدن، متابولیسم و سطح فعالیت دارد. سگ ها هم درست مثل انسان ها هستند، همۀ آن ها به یک میزان به غذا نیاز ندارند. نیازی به گفتن ندارد که سگی که خیلی فعال است به غذای بیشتری نسبت به یک سگ تنبل نیاز دارد. کیفیت غذای سگی که تهیه می کنید هم تفاوت هایی دارد- هرچه غذای سگ کیفیت بهتری دارد، بیشتر سگ شما را تغذیه می کند و نیاز به مقدار کمتر دارد که از آن در کاسه سگ بریزید.

مثل هر نژادی، پودل ها هم اگر زیادی غذا بخورند وزن اضافه می کنند، که می تواند مشکلاتی را برای مفاصل یا سلامتی آن ها بوجود آورد. معالجه کردن را با فعال نگه داشتن سگ، تغذیه در وعده های مشخص و دردسترس نبودن همیشه غذا کاهش دهید. اگرچه خیلی از صاحب های سگ های  مینیاتوری و عروسکی ته مانده غذای سر میز را به آن ها می دهند و نمی توانند در مقابل چشم های ملتمس آن ها مقاومت کنند- آن ها فقط کسی که با ولع می خورد را خلق کرده اند. این سگ ها دیگر از خوردن غذای سگ  روی بر می گرداند، غذایی که برای او سالم تر است.

با اندازه گیری میزان غذای سگ و تغذیه در دو وعده و جلوگیری از دردسترس بودن غذا در طول روز، سگ خود را در وضعیت ایده آلی حفظ کنید. اگر از اضافه وزن سگ خود مطمئن نیستید، از او تست چشمی و آزمایش عملی بگیرید. در ابتدا، از بالا به او نگاهی بیاندازید. باید بتوانید دور کمرش را ببینید. سپس دست خود را بر روی پشت او قرار دهید و انگشت  شست در راستای ستون فقرات، و انگشت های دیگر به سمت پایین باز کنید. باید بتوانید دنده های سگ را بدون این که خیلی فشار دهید احساس کنید اما قابل دیدن نیستند. اگر نمی توانید دنده ها را حس کنید، سگ شما به غذای کمتر و ورزش بیشتری احتیاج دارد.

برای اطلاعات بیشتر درباره تغذیه پودل، دستورالعمل های ما برای خرید درست غذا، تغذیه توله سگ و تغذیه سگ بزرگسال را ببینید.

 

رنگ پوشش و آراستن

نژاد سگ پودل نژادی هستند بدون ریختن مو، و گزینه مناسبی برای افراد با آلرژی هستند. خیلی از افراد آلرژی دار می توانند سگ پودل را بدون هیچ این که واکنشی داشته باشند نگه دارند.

این پوشش در چندین  رنگ  است، که شامل آبی، سیاه، سفید، خاکستری، نقره ای، قهوه ای، شیرقهوه ای، زردنارنجی و کرمی است. موها فر، زبر و پرپشت هستند و این بافت منحصربفرد را می توان مرتب، کوتاه، آراسته و اصلاح کرد و در غیر این صورت می توان آن را به هر شکل خیالی دیگری درآورد. اگر سگ شما می خواهد در نمایش حلقه رقابت کند، هرچند نمی توانید مدل خیلی وحشیانه ای درست کنید، کلاب کنل آمریکا فقط چهار مدل موی کوتاه شده را برای پودل ها مجاز می داند، تا همه در مسابقات یکدست و سازگار باشند.

آراستن پودل ها برای جذاب شدن آن ها نیست. پودل ها سگ هایی هستند که نیاز به نگهداری زیادی دارند. آن ها به اصلاح به صورت منظم نیاز دارند، هر سه تا شش هفته، گاهی اوقات حتی بیشتر، تا پوشش در وضعیت خوبی حفظ شود. اگر می خواهید به پودل ها توجه کنید، به نگهداری پوشش و هزینه اصلاح آن دقت کنید.

گرچه نباید بترسید. راه های زیادی برای طراحی پوشش با مراقبت های ساده تر هم وجود دارد. در حقیقت، اکثر صاحب های سگ ها خودشان آن ها را اصلاح می کنند.

البته گفته شده که مراقبت آسان به معنای بدون مراقبت نیست. حتی وقتی پوشش کوتاه می شود، باز هم پودل به برس کشیدن، حمام گرفتن و آراسته شدن هر سه تا شش هفته نیاز دارد، گاهی اوقات حتی بیشتر، تا پوشش تمیز، کوتاه و مرتب نگه  داشته شود.

بیشتر صاحب ها به آرایشگر حرفه ای پول می پردازند، اما اگر زمان دارید و می خواهید آن را  صرف این کار کنید، می توانید اصلاح کردن پودل را خودتان یاد بگیرید. نیاز به مجموعه ای از تیغ ها و ماشین تراش های الکترونیکی خوب دارید، قیچی با کیفیت خوب، شانه، برس، ناخن گیر و کتاب یا ویدئو آموزش چگونگی اصلاح خوب که در فروشگاه ها تعداد زیادی از این آموزش ها مخصوص صاحب های پودل ها موجود است.

حتی اگر اجازه دهید فرد حرفه ای کارهای پیچیده را انجام دهد، پودل شما هر روز به برس کشیدن نیاز دارد. چرا که موهای آن ها مثل نژادهای دیگر نمی ریزد، موهای ریخته شده در پوشش جمع می شوند مگر این که به صورت روزانه برس کشیده شوند، موهای آن ها خیلی سریع در هم گیر می کند.

اکثر پودل ها چشم های گریانی دارند که موهای زیر چشم ها را آلوده می کند. هرچه رنگ پوشش پودل روشن تر باشد، لکه های اشک قابل ملاحظه تر است. برای پاک کردن لکه ها، دور چشم و صورت پودل را هر روز با دستمال مرطوب بدون الکل مخصوص حیوانات خانگی یا دستمالی که در آب گرم خیس شده تمیز کنید.

حتماً گوش های پودل را اغلب هر هفته برای آلودگی، بوی بد ناشی از عفونت یا  قرمزی بررسی کنید، سپس آن ها را هر هفته با مقداری پنبه که درگوش پاک کن ملایم با pH متعادل مرطوب شده تمیز کنید تا از بروز مشکل ها جلوگیری شود. نژادهای با گوش های افتاده بیشتر مستعد عفونت های گوش هستند، چرا که کانال  گوش آن ها مرطوب و تاریک باقی می ماند. همچنین در کانال گوش پودل ها مو رشد می کند. گاهی اوقات، این  موها باید کنده شوند. از آرایشگر و دامپزشک برای ضروری بودن این کار برای سگ  بپرسید.

دندان های پودل را حداقل در هفته دو یا سه بار مسواک بزنید تا تجمع رسوب و باکتری ها را از بین ببرد که درون آن در کمین است. مسواک زدن روزانه خیلی بهتر است اگر می خواهید از بیماری های لثه و بوی بدن دهان جلوگیری کنید.

ناخن ها را در ماه یک یا دو بار کوتاه کنید، اگر خود سگ به طور طبیعی آن ها را در نمی آورد. اگر صدای ناخن ها را که بر روی زمین ضربه می زند را می شنوید، نشان می دهد که خیلی بلند شده اند. کوتاه کردن و مرتب کردن ناخن ها، پا را در شرایط خوبی نگه می دارد و از زخمی شدن پاهای پودل زمانی که با اشتیاق برای سلام کردن به سمت شما می پرد جلو گیری می کند.

پودل خود را تا زمانی که توله سگ است به برس کشیدن و آزمایش دادن عادت بدهید. پنجه های او را مرتباً کنترل کنید- سگ ها درباره پاهای خود خیلی حساس هستند- و به درون دهان آن ها نگاه کنید. اصلاح کردن را تبدیل به تجربه ای پر از ستایش و پاداش کنید، و در این صورت شما مقدمات را برای آزمایش ها و بررسی های دیگر دامپزشک در بزرگسالی فراهم می آورید.

زمانی که اصلاح می کنید، وجود زخم ها، جوش‎ ها یا علائم عفونت ها مثل قرمزی، حساسیت یا التهاب را بر روی پوست، درون بینی، دهان و چشم ها یا روی پاها را بررسی کنید. چشم ها شفاف، بدون قرمزی یا ترشحی هستند. بررسی های دقیق هفتگی شما کمک می کند تا مشکلات احتمالی برای سلامتی را خیلی زود تشخیص دهید.

 

کودکان و سایر حیوانات خانگی

پودل ها همراه های جالبی برای کودکان هستند، گرچه کودکان خیلی کوچک که هنوز نمی دانند با سگ ها چطور رفتار کنند ممکن است تصادفی به پودل های عروسکی آسیب برسانند، که کوچک ترین و ظریف ترین نوع از نژاد سگ است.

برای همراهی با هر نژادی، باید به کودکان چگونگی نزدیک شدن و لمس کردن سگ ها را آموزش دهیم، و همیشه بر هر روابط بین سگ ها و کودکان کوچک نظارت کنیم تا از هرگونه گاز گرفتن یا کشیدن گوش یا دم هر یک از طرفین جلوگیری کنیم. به کودک آموزش دهید که هرگز به سگی که در حال غذا خوردن است یا خوابیده نزدیک نشود و هیچ وقت سعی نکند غذای سگ را از او بگیرد. هیچ سگی مهم نیست چقدر رفتار دوستانه ای دارد نباید هرگز بدون نظارت با کودک تنها گذاشته شود.

پودل  های که با سگ  های یا با حیوانات خانگی دیگر در خانه  بزرگ می شوند –یا فرصت های زیادی برای تعامل با هم در کلاس های آموزشی گروهی دارند، سگ های پارک و امثال آن- از این که همراهی دارند لذت می برند. هرچند اگر پودل شما عادت کرده که تنها حیوان خانگی در خانه باشد، برای پذیرش تازه وارد ممکن است  کمی زمان و آموزش مخصوص بخواهد.

 

گروه های نجات

اغلب  بعد از خریداری پودل ها، کاملاً مشخص نیست که چه بر صاحب پودل می گذرد. پودل های زیادی هستند که برای پذیرفته شدن و پرورش یافتن در خانه  آماده هستند.  تعداد زیادی گروه های نجات وجود دارند که همه آن ها را  در این جا لیست نکرده ایم. اگر لیست نجاتی برای منطقه خود پیدا نمی کنید، با کلاب نژاد ملی تماس بگیرید یا کلاب نژاد محلی و آن ها می توانند شما را برای نجات پودل راهنمایی کنند.